Vandaag doe ik het anders. Ik ga op pad, sta stil en verwonder me. Ik luister, ik kijk en ontvang. Het levert schitterende blikken op. Wat een mooi natuurlijk schouwspel. Het lijkt wel kunst!

In de natuur, voel je jezelf en de omgeving om je heen beter. De natuur geeft je de ruimte. De natuur is aardig, oordeelt niet en geeft al helemaal geen commentaar. De natuur is blij met jou. Onlangs strooide de naderende lente wat lokroepen uit. Ze werden enthousiast ontvangen, mens en dier lonkten terug naar de naderende lente. Nodigden haar uit met rasse schreden dichterbij te komen. De lente wilde wel, maar iets hield haar tegen. Ze wist nog niet wat. De warmte van de heerlijke zonnestralen liet bloemen ontluiken. De lente wordt altijd enthousiast ontvangen. Weg met dorheid, weg met kou, weg met grauwe kleuren, de hongerige vogeltjes en vooral weg met dat troosteloze gevoel.  Het is de lente die ons doet smelten, smelten voor de zon, smelten voor kleur, smelten voor het goede gevoel, een nieuw begin. Geluk!? Happiness.

Toen was er de sneeuwbui, geheel onverwacht. De vorst, het ijs, weer koelte.  Onverwacht maar ook fraai. We stonden al met een been in de lente, maar de winter riep ons terug. Winter wilde nog geen afscheid nemen. Nog een keer laten zien hoe mooi wit is, strenge kou.

In de begindagen van de lente, laat deze winterse kou mij prachtige dingen zien, kunstwerken in de natuur. Een spel van licht door bevroren pegels, van wit landschap waaronder verborgen schatten het daglicht nog niet willen verdragen. Verstopt onder een deken van kou.  Zonder kleur kan licht toch kleur geven en ons mensen onverwacht doen verwonderen.

Ik sta stil en luister: gakkende ganzen in vrijheid boven me in de lucht, wuivende takken van kale boompjes, krakend ijs onder witte sneeuw, zacht ruisende rietstengels. Wat een prachtige geluiden in die wind. Daar vlakbij de ijzige vlakte. Wit overal en druppels. Druppels onder de pegels, de zon doet haar best.

En dan is daar die vogel, onzichtbaar op de grijs bruine aarde. Gecamoufleerd door zijn zelfde kleur. Ik zie hem. Geschrokken van de aandacht, fladdert hij weg, zijn goed bewaarde geheim prijsgevend. Lichtgevende gele vleugels, een lust voor het oog. Knalgele vleugels, de kleur van de lente waarnaar wij verlangen. Ons actuele verlangen in hart en ziel, met lichaam en geest. Met een diepe zucht ook. Gewoon helemaal. Dan fladdert vogel weg, niet te vangen door zijn snelheid. Net als de lente!