Vanochtend tijdens mijn hardlooprondje zag ik op verschillende plekken in de berm drie dode vogels liggen. De blik op deze levenloze beesten vervulde mij van een weemoedig gevoel. Met nog een beetje een treurig gevoel arriveer ik bij de laatste bocht, net voor mijn huis. Plots schiet een poes voorbij. Mijn blik volgt haar snelle beweging. Een moment kijkt ze mij verschrikt aan, ik zie iets hangen in haar bek. Prompt laat poes hem vallen. Een rustig lijfje ligt op enkele meters afstand voor me. Het is stil!

Dit tafereel doet me denken aan die opmerkelijke avond nog niet zo heel lang geleden.Net terug van vakantie kijk ik laat in de avond de film Incendiary, over een vrouw die haar jonge kind verliest. Een aangrijpend verhaal vol indringende momenten die me diep raken. Het verlies van een kind voelt heel tastbaar als je zelf moeder bent. Denken aan het feit dat je ze kwijt kunt raken, bezorgt me al de rillingen. In de film is de bewuste moeder door het wegvallen van haar zoontje en daarmee haar moederrol, helemaal de draad van haar leven kwijt. Kijkend naar haar onmacht, vloeien tranen over mijn wangen. Plots hoor ik gekwetter en gepiep. Dit opmerkelijke geluid komt van buiten. Er is iets aan de hand, dat is duidelijk. Mijn brein bevat het nog niet helemaal, mijn gevoel echter suddert. Het is zaterdagavond en hartstikke donker. Ik zet de film stil en ga op het geluid af.

kleintje tjilpt zacht

Buiten aanschouw ik een moedervogel. Ze tjilpt, kwettert en fluit. Met haar ogen die glimmen in het donker kijkt ze me recht in de ogen aan. Op de grond zie ik haar excuus. Haar kleintje tjilpt ook, maar er komt nauwelijks geluid uit zijn bekje. Langzaam laat ik de situatie op me inwerken. Moedervogel heeft me nodig, dat is duidelijk. Als buurtpoes komt aangelopen, red ik kleintje uit haar klauwen. Kleintje hupt een beetje en tjilpt heel zachtjes, meer is niet mogelijk. Liefdevol pak ik kleintje voorzichtig op en besluit hem in een doos op krachten te laten komen.

Die nacht hoor ik regelmatig het getjilp van moedervogel, zachtjes deze keer. Ze laat kleintje merken dat ze in de buurt is. Trouw waakt ze aan zijn zijde. Vliegt voedsel af en aan. Ze is er om haar kleintje te beschermen en te helpen. Ik voel haar waakzaamheid en terwijl de nacht verder invalt mijmer ik over mijn eigen waakzaamheid. Met een kind dat gaat starten op de middelbare school staat mijn hele moederzijn met al haar waakzaamheid en bescherming aan de vooravond van een totale verandering. Hoe ver ga je in het beschermen van je kind of kleintje? Waar laat je ze zelf ontdekken, vallen en opstaan? Wanneer grijp je in, zoals moedervogel deed. Hoe behoed je je kind voor gevaren van buitenaf? Tussen het slapen door houden deze vragen mij bezig. Over leven en dood, zoals in de film, gaat het bij mij gelukkig niet. Toch worstel ik met mijn veranderende rol. Vroeg in de ochtend hoor ik dan weer vogelgeluiden. Als ik naar buiten kijk zie ik nog net kleintje krachtig wegvliegen. Moeder was op het juiste moment alert en waakzaam. Kleintje kan weer vooruit.

Mijn eerste weken als toeschouwer en moeder van een middelbare scholier zitten er inmiddels op. De kop is eraf! Alles lijkt voorlopig goed te gaan. Hij komt op tijd zijn bed uit, pakt zijn tas vol goede moed in is bijzonder vrolijk en blij. Hij neemt voldoende eten mee, maakt ijverig en serieus zijn huiswerk en fietst met gemak zijn 20 km per dag. Zijn eigen kracht en enthousiasme zijn volop aanwezig.  Dat geeft vertrouwen voor deze schoolperiode. Opgelucht haal ik diep adem. Loslaten heeft zo zijn voordelen. Voorlopig blijf ik op gepaste afstand. Komt de nood aan de man, dan neem ik een voorbeeld aan moedervogel en doe ik alles binnen mijn macht om hem goed op weg te helpen!

©Petra Steffens