Tjonge, jonge jonge, wat was dat moeilijk vandaag. Ik kon wel janken vanmorgen. Maar dat durfde ik niet. Ik was op een workshop waar ik uit eigen vrije wil kwam. Een wonderschone workshop nota bene, waar ik anderen leer dragen op bijzondere wijze. Op handen en voeten. Ik wil hier iets leren; dan ga ik toch niet een beetje zitten janken, of weglopen voor dat wat gebeurt….

Nee, streng was ik wel tegen mezelf. Dat is een soort van tweede natuur van me geworden. Toch zat deze strenge kabouter me nu wel heel erg verschrikkelijk in de weg. Het ik-kan-wel-janken gevoel ging er namelijk niet mee weg, het bleef. Ik liep er dus mee onder de arm en dat voelde heel zwaar. Uiting geven aan dat gevoel van verdriet, simpelweg janken dus, is de enige mogelijkheid om je eigen pure energie weer te laten stromen.  Het weten liet me niet in de steek. Het doen wel.  Ik durfde er namelijk geen uiting aan te geven, bang dat een ander het maar gek zou vinden. Het mezelf toestaan om er aan toe te geven lukte me gewoonweg niet!

Geraakt
Ik constateerde dat ik niet kon gaan staan voor dat wat mij emotioneel raakte. Toch was het heel puur, het overkwam me. Dat pure geraakt zijn is juist zo mooi, zo kwetsbaar en zo krachtig. Toch duwde ik die kracht met alle weerstand in me tegen. Maar het gevoel werd sterker. Kijken naar de workshopleider die iemand anders liefdevol aanraakte, overspoelde zelfs mij met liefde. Dit raakte me zo diep dat ik moest huilen. Huilen van bewondering en ontroering, zuivere bewondering voor zoveel onvoorwaardelijke liefde die ik daar zag!  Toch durfde ik deze emotie niet te tonen, bang om te falen. Stilletjes huilde ik van binnen, maar liet het niet merken. Mijn eigen emotie stopte ik weg, zoals ik al zo vaak had gedaan. Dat kon ik wel!

Aanraken
Toen werd er actie gevraagd van ons deelnemers. We zouden gaan oefenen met elkaar aanraken om zo tot verbinding te komen voor de volgende fase van loslaten en dragen op handen en voeten. Een soort massage, zou je het kunnen noemen. Slik.. uch..euh… mijn keel ging op slot en weer drukte ik de emotie ik-kan-wel-janken weg. Maar dit keer ontkwam ik er niet meer aan. Vluchtten ging niet meer. Het rotgevoel kwam nog dichterbij en was niet meer in te slikken. Laat staan weg-te-drukken. We zouden elkaar een soort van massage geven. #Aanraken dus. #Liefdevol. Alleen maar kijken was er niet meer bij. #Confronterend.

Confrontatie
Op dat moment wist ik dat mij dat niet zou lukken; #aanraken.  Van pure ellende vluchtte ik de zaal uit; plassen moest ik toch. En daar deed ik het vandaag, #stiekem op de wc.  Ik liet mijn emotie gaan. Daar was het veilig, zag niemand het. Warme tranen over wangen, ongemak.  Schaamte in de dop. Toen de stroom wat gevaren had keerde ik terug. Terug onder de mensen, de confrontatie tegemoet. De kosmos kwam me te hulp, ik ontving pure liefde, ik mocht #ontvangen. Daar knapte ik van op, terwijl ik mezelf zachtjes toesprak en vertelde dat ik dit mocht ontvangen zonder schuldgevoel, zonder voorwaarden. Tranen sijpelden over mijn wang naar beneden, slow en gestaag. Wow, wat was dat onvoorstelbaar mooi en intens. Zo fijn om los te laten en op te laden. Wat een #rijkdom. Mijn energie stroomde weer, ik voelde mijzelf . Aandacht geven aan de emotie had me geholpen. Ik durfde het zelfs aan om een ander aan te raken en liefdevolle aandacht te geven.

Vleermuis
Voor de tweede keer tijdens deze workshop PLAVAYOGA mocht ik proberen iemand op handen en voeten te dragen. Iets wat me de eerste dag niet bijzonder goed gelukt was. Totale overgave en concentratie op mijn eigen kracht en die van de aarde. Wauw, we oefenden de chakra-opener en zelfs de vleermuis. Op deze tweede dag lukte het me drie keer. Drie dames mocht ik dragen, allemaal bijzondere mensen. Op handen en voeten ondersteunde ik hun lijf. Zij mochten helemaal ontspannen. Het was een kick te voelen dat ik het ook kon. Dat gaf vertrouwen. Zo fijn te mogen geven en inwendig een sprongetje te maken omdat ik hiertoe in staat ben.  Een sprongetje maken omdat je voelt dat het werkt. Je eigen vertrouwen en eigen kracht te kunnen voelen. Het was zo leerzaam dit moment te ervaren. Een gevoel van dankbaarheid overspoelde me. Dankbaarheid dat ik het mezelf had toegestaan te ervaren wat is en dankbaar voor de omstandigheid die mij daar geboden is.

Vertrouwen
Veel heb ik nog te leren in het accepteren van mijn eigen gevoel. Gelukkig koos ik ervoor er ruimte aan te geven. Voor nu neem ik me voor het de volgende keer voor waar aan te nemen en te #vertrouwen dat het klopt. Me er niet voor hoef te schamen en de energie de vrije loop mag laten. Wegdrukken mag niet meer,spreek ik mezelf streng toe! Emotie is menselijk. Emotie is wenselijk! Ik ben op weg naar meer van mezelf zijn. #wow