Vandaag is het zover. De uitslag valt. Veel jongeren zweten peentjes vandaag, want stel dat het kwartje toch de verkeerde kant op valt.

Er zijn er vast genoeg die niets te vrezen hebben. Gelukkig maar. Ieder jaar weer is er het moment in juni waarop jongeren te horen krijgen of ze geslaagd zijn ja of nee. Een belangrijk moment, vooral voor wat ze hierna gaan doen. Ik leef altijd mee en er verschijnt een vette glimlach op mijn gezicht als ik de vlag en de oude tassen buiten zie hangen. Die persoon is vast heel blij en opgelucht en alle mensen om hem of haar heen ook, denk en voel ik dan. Dat vind ik mooi. Dit jaar ben ik in de gelukkige omstandigheid dat ik de spanning van dichtbij mee mag voelen vandaag. Zowel een collega-ondernemer wacht vol zenuwen op de uitslag van haar dochter als mijn eigen zus voor haar dochter; mijn nichtje dus. Superspannend!

Mijn nichtje tikt de seconden denk ik weg met haar vingers op de keukentafel. Ze is gespannen. ‘Maar je staat er toch hartstikke goed voor?’, zei ik haar laatst nog om te proberen haar gerust te stellen. Maar geruststellen deed dat haar niet. Ondanks dat ze het afgelopen jaar dikke achten en negens haalde tijdens het hele schooljaar. Volgens haar is dat niet voldoende. In haar antwoord op mijn bemoedigende vraag voelde ik dat ze er niet gerust op is. Ze vond de examens best moeilijk en weet niet meer zeker of ze het red. Stel dat er toch teveel onvoldoendes vallen, is haar vrees.

Vandaag ben ik dan ook een beetje zenuwachtig voor haar. Ik duim voor haar en voor de dochter van een collega-ondernemer. En natuurlijk ook voor al die andere jongeren die wachten op goed bericht. Want ik hoop dat die valt, dat goede bericht. De bevestiging dat het diploma is gehaald! Het ticket voor de volgende stap in hun carrière.

Wie slaagt er vandaag?

Zelf zakte ik de eerste keer voor mijn eindexamen. Zelfs het herexamen hielp me niet door. Het hele examenjaar doorliep ik opnieuw. Het vertraagde mijn buitenland carrière. Mijn vertrek naar het geliefde Frankrijk liet dan ook een jaar op zich wachten. De teleurstelling was groot, dat weet ik nog goed. Toch ben ik er gekomen, in Frankrijk. Al was het met wat vertraging.

In de loop van de middag hoop ik het goede nieuws van mijn nichtje te horen. Ik heb er alle vertrouwen in. Maar ja, ik heb het in dit geval niet voor het zeggen. Was het maar alvast drie uur, dan weet ze het gewoon; wel of niet geslaagd.Naar alle tassen die ik vandaag of morgen weer uit zie hangen kijk in enorm uit. Daar word ik blij van. Dit blog draag ik op aan alle jongeren die zweten vandaag en wachten op het verlossende telefoontje van deze dag. Ik wens jullie sterkte met wachten en wat er komen gaat. Voor iedereen die slaagt ben ik gelukkig. Kom maar op met die vlaggen, ik kijk er naar uit!

©Petra Steffens