Vol verwachting klopt mijn hart

Precies een jaar geleden vertelden we het hem, gaven we hem de geheimen prijs van het echte verhaal van Sint en zijn Pieten. Mooi op tijd voordat het surprise geweld los zou barsten in groep 6. Ik herinner me nog goed wat hij toen zei; ‘Wist ik al’ en met een coole blik probeerde hij zich goed te houden. Het drong tot hem door dat wat hij gehoord had, de waarheid bleek te zijn. Zelf had ik er meer moeite mee.

De spanning rond Sinterklaas en zijn pieten voelde voor mij altijd verrassend heerlijk aan. Ik vond het dan ook jammer dat die periode met mijn kinderen een nieuwe weg insloeg. Zelf merk ik ook nu weer dat ik het Sinterklaasgevoel mis; lekker stiekem kadootjes verzamelen in je huis, ze verstoppen en zorgen dat ze op Sinterklaasavond allemaal met verschillende cadeaupapiertjes ingepakt zijn. Geheimzinnig shoppen, dichtregels bedenken en kadootjes die liggen te wachten in de schuur in die prachtige jute Zak van Sinterklaas. Op Sinterklaas avond stijgt de spanning want samen zijn we dan benieuwd of Sinterklaas ook aan ons denkt en ons huisje bezoekt. Plots is er dan geklop op het keukenraam; Boing Boing Boinkkk. Mijn hart slaat over, een druppel zweet glijdt weg uit mijn oksel. Tromgeroffel in mijn hart. Adrenaline stroomt door mijn lijf. Telkens weer voel ik diezelfde spanning, volkomen onverwacht. Mijn lijf herinnert het zich keer op keer.

Vol verwachting klopt mijn hart

Met weemoed denk ik terug aan mijn eigen kindertijd. 5 december 1975, daar is het zaadje van die spanning geboren, welke mijn lijf zich steeds weer herinnert. Ik herinner me nog goed hoe ik samen met mijn vader probeerde een foto te maken van de geheimzinnige klopgast op die bewuste avond in december. De blik vol concentratie op de deur en mijn vader in de kamer met zijn camera op de borst. Hij stond er helemaal klaar voor; in de startblokken om op het juiste moment te knippen. Denken aan dat het niet echt waar kon zijn, deed ik toen nog niet. Op mijn gezicht verschijnt een glimlach als ik er weer aan terug denk. Die goede pa van me toch, wat een heerlijke truc was dat om alles nog echter te beleven. Dat had ie toen wel goed verzonnen. Ik ben hem er nog dankbaar voor.

Nee, geen spannend geklop op de voordeur of het keukenraam voor mij.  Geen hart dat plotseling in een ander ritme overgaat. Weg met dat alles. Dat is passé. ‘Mam, help je me please,’ kreunde mijn puberzoon vanmorgen zuchtend. ‘Ik heb Femke en ik weet echt helemaal niets van haar. Wat voor surprise moet ik nou maken.’

©Petra Steffens