Begin van deze maand realiseerde ik mij dat mijn ZZP-schap twee jaar bestaat. ‘Hoera, ik ben twee jaar!’ In 2011 liet ik mij registreren bij de Kamer van Koophandel. Op de een of andere manier keek ik hier nogal tegenop. ‘Als je een bedrijf registreert, dan ben je het helemaal en dan weet je wat je doet en waaraan je begint’, dacht ik destijds. Ik wist nog niet precies alles over mijn bedrijf, van de hoed en de rand bedoel ik dan. Nogal zenuwachtig meldde ik mij dan ook op die bewuste 5 april bij de Kamer van Koophandel.

Hoera ik ben twee jaar

Bij de Kamer van Koophandel is het vast veilig, spreek ik mezelf moed in.  Hier helpen ze me vast door de 1^e kou heen. Ruim een uur later kom ik er nogal beduusd uit. Allerlei vragen die ik niet zo een-twee-drie beantwoorden kon, passeerden het ‘eenrichtingsgesprek’. Antwoorden was nodig. ‘Dat hoort er nou eenmaal bij.’ Geen op-je-gemak-stellerij hier bij de KvK. Geen geruststellende woorden als; ‘Kom maar dametje, ik eet je niet op hoor. Een registratie kan best spannend voor u zijn, maar het valt allemaal best wel mee. Het is mensenwerk.’ Nee niets van dat alles! Een kille bedoeling, een man die emotieloos naar me kijkt en mij vragen stelt. Het interesseert hem niet eens welk antwoord ik geef, als ie maar iets in kan typen.

Illusie
Een illusie armer sta ik  2700 seconden later weer buiten. Ik stap op de fiets, het is iets warmer dan nu. Toch voelt mijn IK zich koud. Koud en eenzaam. Is het zo ‘alleenig’? Je registreren als zzp’er? Of zzp’er worden? Geen glaasje champagne? Een bakje nootjes? Of een lekkere zoete cupcake? ‘Is dit het nou?’ vraag ik me af.

Ik fiets naar de kroeg om het er dan maar zelf op te wagen en te proosten op deze belangrijke stap van vandaag. Nadat ik een vriendin belde toasten we samen met koffie, het tijdstip staat een borrel niet toe.  Warme tranen biggelen over mijn wangen. ‘Ik voelde me zo ongemakkelijk daar binnen’, hakkel ik tegen mijn vriendin. Onzekere vragen doemen zich op in mijn brein. Vol overtuiging koos ik voor het ondernemerschap, dat wel. Toch zijn er ook zoveel dingen die ik nog niet weet. ‘Doe ik er wel goed aan, het geeft 0,0 zekerheid. Ga ik wel slagen? Kan ik het wel?’, vraagt mijn onzekere IK zich af?

Hoera ik ben twee jaar

Terugblik
De koffie smaakte goed en vriendinnen sussen een hoop ellende. Vol enthousiasme begon ik dan ook aan mijn ZZP-loopbaan. De ‘killerd’ bij de KvK zakte naar de achtergrond, hem helemaal vergeten ben ik echter niet. Ze zouden het toch echt een stuk anders kunnen doen, dat is wel mijn mening.  Gelukkig ben ik nu 2 jaar verder en weet ik meer, veel meer. Ik ken veel andere zzp’ers en ben vele ervaringen rijker. Zou ik de beste man  weer tegenkomen dan zou ik hem niet meer zo narig ervaren als toen. Ik ben gegroeid als ondernemer, maar vooral als méns.

Mooie opdrachten vonden hun weg naar mij. Dolblij ben ik dan ook met die variëteit en met de vrijheid waarin ik me begeef. Ik schreef een boek vol portretten, werkte mee aan een boek en aan magazines en schreef diverse webteksten, persberichten en strooide veel tips en adviezen zo her en der om me heen. Het bracht me van alles en leerde me veel. Tekst is een boeiende materie, en geeft veel knutselmogelijkheden. Ik begon zelfs serieus verhalen te schrijven, een verrukkelijke bezigheid waarin je zoveel creativiteit kwijt kunt. Al deze ervaringen maken mij een trots mens. Eerlijkheidshalve geef ik ook toe; ik kan mijn hypotheek er nog niet van betalen. Mijn bestaansonderhoud is met de opbrengsten ook nog niet gefinancierd. Maar ik word wel betaald voor de werkzaamheden die ik verricht. Ik doe wat ik leuk vind, waar ik door geraakt wordt en waar ik mijn ziel en zaligheid in kwijt kan. En last but not least;  ik word er blij van! Ik ontmoet mensen die ik anders niet zou hebben ontmoet, ga naar bijeenkomsten en praat met prachtige mensen, waarbij ik ook nog eens heel veel inspiratie op doe voor mijn werk en mijn verhalen. In het vak van schrijver ben ik dan ook enorm gegroeid. Ik durf meer en focus veel meer.

Dat is toch fantastisch
Terugkijkend kan ik dan ook met een gerust hart zeggen dat ik blij ben dat ik deze stap gewaagd heb. Blij ben dat ik het heb aangedurfd om in het diepe te springen, de onzekerheid erbij nemend.

Het heeft me gewoon reuze veel opgeleverd. Ik ben een blijer mens, ik voel me gelukkig. Ik doe dingen die ik leuk vind, die me raken en waar ik me enorm betrokken bij voel. En dat voelt goed. Een gelukkig mens telt voor 2, zeggen ze toch wel eens.

Is mijn onderneming ook in dat opzicht nog gegroeid; van 1 naar 2 werknemers 😉